 | |
| Andrzej Wajda (fot. Mariusz Kubik) |
W 1994 r. pisałem artykuł o stanie polskiej kinematografii i potrzebowałem wypowiedzi kogoś znanego i cenionego. Najlepiej Wajdy. Piotr Szczerski dał mi do Niego numer telefonu domowego (wtedy nie było jeszcze komórek). Kilka razy próbowałem o różnych porach dnia, ale odzywała się polsko-francuska automatyczna sekretarka. Aż w końcu odebrała Krystyna Zachwatowicz. Powiedziała, że mąż jest za granicą, jednak poprosiła, żebym pytanie przesłał faksem i zostawił swój numer. No to przesłałem.
Mijały dni, artykuł był już prawie gotowy, a Pan Andrzej się nie odzywał. Pomyślałem, że pewnie zignorował prośbę jakiegoś nieznanego mu dziennikarza z regionalnego dziennika. Tydzień później u mnie w domu zadzwonił telefon. Odebrała żona, po czym przekazała mi słuchawkę, mówiąc, że jakiś facet do mnie. Usłyszałem: „Dzień dobry, mówi Andrzej Wajda, przysłał mi pan pytanie, to ja panu chciałem odpowiedzieć”. Najpierw siadłem z wrażenia, a potem chwyciłem za kartkę i długopis, żeby zanotować Jego wypowiedź.
Jakoś rok później Andrzej Wajda przyjechał do Kielc obejrzeć „Miłość na Krymie”, bo to za Jego namową Piotr Szczerski wystawił w Żeromskim sztukę Mrożka. Piotrek przedstawił nas sobie, a ja wtedy przypomniałem Panu Andrzejowi o tym telefonie. Nie pamiętał tego, co mnie w sumie nie zdziwiło, pewnie codziennie wypowiadał się dla jakichś mediów, ale przekazałem Mu egzemplarz gazety z moim artykułem, w którym była - spisana przez mnie dosłownie na kolanie - Jego wypowiedź.
Andrzej Wajda jest ważny dla mnie także z innego powodu. Z jego czterdziestu filmów największy wpływ na mnie i na to, o czym piszę w swoich książkach, miały dwa: „Krajobraz po bitwie” oraz „Kanał”.
Komentarze
Prześlij komentarz