Strona lewa, strona prawa

Bohater przedwojennej powieści Józefa Wittlina „Sól  ziemi” Piotr Niewiadomski nie potrafił odróżnić prawej strony od lewej. To jednak przypadłość nie tylko postaci literackich.

Jadę z rodzoną siostrą na pogrzeb kuzynki we wsi pod Ostrowcem. Rejon zamieszkany głównie przez elektorat pisowski, co w sumie nie ma znaczenia. Chociaż może ma.

Dojeżdżamy do wsi i rozglądamy się za kościołem. „Pierwsze co widzisz to wieża kościoła” – jak pisał poeta. Ale kościoła nie widać. Z naprzeciwka na rowerze jedzie facet. Na oko czterdzieści lat, wąsy. Raczej tubylec. Zatrzymuję samochód, odkręcam szybę i pytam o kościół. Facet mija nas, ale zaraz hamuje. Przez chwilę myśli.

– Dojedzie pan do skrzyżowania i skręci w lewo – mówi nie zsiadając z roweru i wskazuje ręką kierunek. Przy czym mówiąc „w lewo” pokazuje na prawo. Trochę jestem zdezorientowany.

– To w lewo czy prawo? – pytam.  – Bo pokazuje pan w prawo.

Facet przygląda się swoim rękom.

– Zara – mówi bardziej do siebie niż do mnie. – Ta jest lewa – wyciąga przed siebie lewą. – A ta prawa – to samo robi z prawą.

Ale pewien nie jest. Zostawia rower na środku drogi i podchodzi do samochodu.

– To ja jeszcze raz pokażę. Dojedzie pan do skrzyżowania, a potem skręci… w tę! – wykrzykuje z zadowolony, że pokazał właściwy kierunek.