Litania alkoholika

To fragment mojej powieści o alkoholizmie „Biały Kafka” z 2004 roku: 

Nigdy nie wiesz, kiedy ten moment nadchodzi. Nie wiesz, czy jesteś jeszcze facetem, który tylko lubi się napić, czy już stałeś się upadłym menelikiem, który pić musi. Przejście z jednego etapu do drugiego jest niezauważalne i najczęściej rozłożone w czasie, nikt przecież nie przyjdzie, aby ci uroczyście oznajmić, że uwaga, uwaga, to już ten moment, wczoraj przestałeś być zwykłym pijakiem, a od dzisiaj jesteś pijakiem nadzwyczajnym, menelikiem, alkoholikiem, gościem uzależnionym od gorzały, potrzebującym wódy do przetrwania jak cukrzyk potrzebuje insuliny, podawanej w coraz to większych ilościach. Wydaje ci się, że ciągle jest tak samo, nic się nie zmieniło, ewentualnie stwierdzasz, że tylko trochę częściej i więcej pijesz, ale bez przesady, wszystko pozostaje w normie, tak uważasz. Jednak tę przemianę, przejście na wyższy poziom menelickiego wtajemniczenia, możesz spostrzec sam, naturalnie jeśli zechcesz, chociaż problem polega na tym, że zwykle nie chcesz, zwłaszcza gdy jesteś początkującym profesorem nadzwyczajnym pijaństwa, bywa że przez długie lata nie chcesz zauważyć, że już dawno awansowałeś w hierarchii.

Informacje, w postaci różnych sygnałów, które przekazują ci twoje ciało i twoje życie, docierają do ciebie stopniowo, również są dawkowane i rozłożone w czasie, i udajesz przed samym sobą, że ich nie dostrzegasz, mimo iż z każdym dniem stają się wyraźniejsze.

Nie zauważasz więc, że trzęsą ci się ręce.

Że coraz częściej bolą cię uda, a mięśnie ramion i nóg drżą podskórnie.

Że masz kłopoty z zasypianiem i ze snem.

Że przychodzą nagle takie chwile, że zaczynasz się wszystkiego bać i telepiesz się z tego strachu.

Że nocą nachodzą cię zwidy i lęki silniejsze niż w dzień.

Że mówisz na głos do nieistniejących ludzi.

Że nawet gdy się porządnie wykąpiesz, twoja skóra nadal śmierdzi przetrawionym alkoholem.

Że nie pomagają dezodoranty i wody toaletowe, jeśli jeszcze nie przestałeś ich używać.

Że cuchnie twój oddech, chociaż wielokrotnie myłeś zęby.

Że tracisz apetyt i możesz przez dwa albo trzy dni nic nie jeść.

Że każdego poranka srasz na rzadko.

Że rzygasz żółcią po każdym większym piciu.

Że w domu i pracy masz pełno pustych butelek, których nie chciało ci się wynieść.

Że powszechnie znana metoda ratunkowa „klina klinem” to dla ciebie bułka z masłem, choć kiedyś nie wyobrażałeś sobie, że możesz pić wódkę na czczo, bez przepijania.

Że niektórzy dziwnie na ciebie patrzą.

Że ty spoglądasz z pogardliwym zdziwieniem na tych, którzy mówią, że nie piją.

Że słowo „abstynent” wzbudza w tobie obrzydzenie.

Że kiedy jesteś narąbany, nawet zupełnie trzeźwi wydają ci się wstawieni.

Że kiedy się budzisz, obawiasz się spojrzeć w lustro.

Że najlżejsza praca jest dla ciebie niczym kołymska katorga.

Że kiedy przetrzeźwiejesz, gdyż z przemęczenia zdarzają ci się wątłe chwile trzeźwości, nie masz na nic siły.

Że obiecujesz sobie, że to już ostatni raz i wiesz, że obietnicy nie dotrzymasz.

Że dzień zaczynasz od pytania, z kim, gdzie i za co się napijesz.

Że jesteś gotów pić wszystko, co tylko ma procenty.

Że kiedy omija cię byle jaka okazja do drinkowania z kimkolwiek, robi ci się smutno, cholernie smutno, jakby umarł ktoś najbliższy.

Że zaznaczasz w kalendarzu wszelkie możliwe imieniny, urodziny, rocznice, jubileusze, święta państwowe i kościelne, będące pretekstem do chlania w najbliższym tygodniu, miesiącu i roku.

Że właściwie nie potrafisz mówić o niczym innym, tylko o gorzale, o tym z kim, gdzie i jak piłeś.

Że nie wyobrażasz sobie, że mógłbyś nie pić.

Że może chciałbyś przestać pić, ale ci szkoda.

Że może chciałbyś przestać, ale nie potrafisz, więc pijesz nadal, aby zapomnieć, że chcesz przestać.

Że coraz mniej ci zależy, co mówią o tobie inni.

Że przestaje ci zależeć na czymkolwiek.

Że nienawidzisz siebie.

Że wyjesz w nocy z bólu i rozpaczy.

Że są takie dni, kiedy chcesz umrzeć i zastanawiasz się, jak to zrobić.

Że takie dni zdarzają ci się niemal codziennie.

Że liczysz jedynie na cud.