Pozory mylą

Parking przed hipermarketem. Przekładam zakupy z wózka do bagażnika. Staram się to robić szybko, bo siarczysty mróz przenika ubranie. Nagle dostrzegam kobietę. „Idzie do swojego samochodu”, myślę. Ale ona podchodzi do mnie, wyciąga przed siebie rękę w rękawiczce. Dostrzegam, że trzyma parę drobniaków.

– Dołoży mi pan do jedzenia? – pyta.

– Nie – odpowiadam zdecydowanie, bo nauczyłem się tak odpowiadać wszystkim, którzy chcą, by dać im pieniądze. A na tym parkingu zawsze się znajdzie ktoś, kto mnie o to zaczepia i wzbudza moją irytację.

Kobieta znika, ja wracam do wypakowywania zakupów. „Coś mi tu nie gra”, myślę jednak i nie daje mi to spokoju. Kątem oka widzę, że podchodzi do kolejnych osób. „Przecież ona – myślę sobie przekładając wody mineralne – w ogóle nie wygląda na żebraczkę czy meneliczkę”. Jest zadbana, jasne umyte włosy sięgają ramion, na sobie ma dopasowany, czysty kożuch. Wysoka, postawna, nie więcej niż pięćdziesiąt lat.

Zamykam bagażnik i znowu ją widzę, przechodzi obok. Już nie prosi o pieniądze.

– Straszny mróz dzisiaj – mówi. Uśmiecha się zakłopotana.

–  Proszę pani, co się stało? – pytam.

–  Przepraszam, że tak żebrzę, chciałam sobie kupić coś do jedzenia.

–  Ale przecież pani...

Wie, co chcę powiedzieć.

–  To ubranie mam z Caritasu, mieszkam w schronisku przy Żeromskiego. Ale dbam o siebie, nie tak jak inni bezdomni.

–  Ale dlaczego pani...?

–  Cztery lata temu rozwiodłam się, miałam dom, zostawiłam wszystko... Niech dzieci mają - urywa. – Przepraszam pana, że tak żebrzę – powtarza po chwili.

O nic więcej nie pytam, wciskam kobiecie w rękę trochę drobnych. Dziękuje, życzy mi miłego dnia. Widzę ją jeszcze, jak wchodzi do supermarketu. Może, żeby się ogrzać albo rzeczywiście kupić sobie coś do jedzenia.