Moje wspomnienie o Andrzeju Wajdzie


Andrzej Wajda (fot. Mariusz Kubik)
Zmarł najwybitniejszy polski reżyser, Andrzej Wajda. Miałem okazję zetknąć się z Nim dwukrotnie. Raz telefonicznie, raz osobiście.

W 1994 r. pisałem artykuł o stanie polskiej kinematografii i potrzebowałem wypowiedzi kogoś znanego i cenionego. Najlepiej Wajdy. Piotr Szczerski dał mi do Niego numer telefonu domowego (wtedy nie było jeszcze komórek). Kilka razy próbowałem o różnych porach dnia, ale odzywała się polsko-francuska automatyczna sekretarka. Aż w końcu odebrała Krystyna Zachwatowicz. Powiedziała, że mąż jest za granicą, jednak poprosiła, żebym pytanie przesłał faksem i zostawił swój numer. No to przesłałem.

Mijały dni, artykuł był już prawie gotowy, a Pan Andrzej się nie odzywał. Pomyślałem, że pewnie zignorował prośbę jakiegoś nieznanego mu dziennikarza z regionalnego dziennika. Tydzień później u mnie w domu zadzwonił telefon. Odebrała żona, po czym przekazała mi słuchawkę, mówiąc, że jakiś facet do mnie. Usłyszałem: „Dzień dobry, mówi Andrzej Wajda, przysłał mi pan pytanie, to ja panu chciałem odpowiedzieć”. Najpierw siadłem z wrażenia, a potem chwyciłem za kartkę i długopis, żeby zanotować Jego wypowiedź.

Jakoś rok później Andrzej Wajda przyjechał do Kielc obejrzeć „Miłość na Krymie”, bo to za Jego namową Piotr Szczerski wystawił w Żeromskim sztukę Mrożka. Piotrek przedstawił nas sobie, a ja wtedy przypomniałem Panu Andrzejowi o tym telefonie. Nie pamiętał tego, co mnie w sumie nie zdziwiło, pewnie codziennie wypowiadał się dla jakichś mediów, ale przekazałem Mu egzemplarz gazety z moim artykułem, w którym była - spisana przez mnie dosłownie na kolanie - Jego wypowiedź.

Andrzej Wajda jest ważny dla mnie także z innego powodu. Z jego czterdziestu filmów największy wpływ na mnie i na to, o czym piszę w swoich książkach, miały dwa: „Krajobraz po bitwie” oraz „Kanał”.

Komentarze